Historia szkoły

1 lutego 1921 roku została reaktywowana jako pierwsza na Pomorzu, po odzyskaniu niepodległości Państwowa Szkoła Budowy Maszyn w Grudziądzu. Jej początki sięgają 16 listopada 1906 roku, kiedy zostało zawarte porozumienie między magistratem Grudziądza, a rządem pruskim. Władze miasta zobowiązały się wówczas zapewnić szkole budynek oraz sprawować nad nią opiekę administracyjną. Uruchomienie szkoły nastąpiło 9 kwietnia 1907 roku. Do maja 1913 roku szkoła mieściła się wprawdzie w centrum miasta, lecz w nieodpowiednim dla celów dydaktycznych budynku przy ul. Klasztornej nr 5. W maju 1913 roku została przeniesiona do nowo wybudowanego przez miasto gmachu na rogu ul. Radzyńskiej i Rzezalnianej (obecnie Hallera i Narutowicza).

Pod Zarząd państwa przeszła 1 kwietnia 1912 roku i odtąd nosiła nazwę Królewskiej Szkoły Budowy Maszyn. Podstawowym zadaniem szkoły w tym okresie było zapewnienie uczniom wykształcenia zawodowego wymaganego od kierowników lub właścicieli warsztatów oraz technicznych sił pomocniczych w biurach konstrukcyjnych.

Ogółem w latach 1907 - 1919 mury szkoły opuściło przeszło 400 absolwentów. Działalność szkoły została przerwana z chwilą wybuchu I wojny światowej w 1914 roku, lecz wznowiono ją w roku szkolnym 1917/18, kontynuując do dnia 31 lipca 1919 roku.

Wyzwolenie Grudziądza po 148 latach niewoli niemieckiej w styczniu 1920 zapoczątkowało nowy okres w dziejach szkoły. Od października 1920 roku przystąpiono do prac organizacyjnych związanych z jej uruchomieniem. Funkcję dyrektora szkoły Ministerstwo b. Dzielnicy Pruskiej powierzyło inż. Edwardowi Herzbergowi, uprzednio wizytatorowi szkół zawodowych na ziemiach wschodnich.

1 lutego 1921 roku rozpoczęto normalne zajęcia dydaktyczno - wychowawcze.

W roku 1925 oddział o kursie 2 - letnim przekształcono w Państwową Szkołę Przemysłowych Mistrzów Mechaników. Program obejmował 48 godzin lekcyjnych w tygodniu. Uwzględniał przede wszystkim naukę przedmiotów zawodowych o charakterze praktyczno - eksperymentalnym.

W roku szkolnym 1932/33 oddano do użytku nowo wybudowany gmach warsztatów szkolnych. Od 15 listopada 1935 roku dyrektorem został inż. Bolesław Briks. Z dniem 1 września 1937 roku utworzono w Szkole Budowy Maszyn 3 - letnie Liceum Mechaniczne. Rok później szkołę przekształcono w Państwowy Zakład Naukowy, który obejmował wszystkie dotychczas działające szkoły techniczne. Szkoły te tworzyły integralną całość i były prowadzone zgodnie ze statusem zakładu naukowego. Tak organizacja szkoły trwała aż do chwili wybuchu II wojny światowej. W okresie międzywojennym szkołę opuściło przeszło 800 absolwentów, z tego przeszło 300 Państwową Szkołę Mistrzów Mechaników. W czasie wojny uszkodzono gmach szkoły i warsztatów, zniszczono maszyny. Już na początku września 1945 roku rozpoczęto zajęcia w trzech oddziałach 4 - letniego Gimnazjum Mechanicznego, klasie trzeciej Państwowego Liceum Mechanicznego oraz kurs czwarty Państwowej Szkoły Budowy Maszyn. W tak niecodziennych warunkach rozpoczął się drugi etap życia szkoły. Do końca 1945 roku funkcję dyrektora szkoły pełnili kolejno inż. Jan i Michał Grabowscy. Z początkiem 1946 roku dyrektorem szkoły został inż. Józef Sowa.

Pierwszy egzamin dojrzałości przeprowadzono w czerwcu 1946 roku. Złożyło go 24 absolwentów Państwowego Liceum Mechanicznego i 47 absolwentów Państwowej Szkoły Budowy Maszyn. Nastąpił rytmiczny dopływ absolwentów - poszukiwanych fachowców. Liczba uczniów w roku szkolnym 1946/47 wynosiła już 314, a pod koniec lat czterdziestych wzrosła do 418 uczniów. W ciągu lat 1946 - 49 mury szkoły opuściło 293 absolwentów.

W roku szkolnym 1949/50 Gimnazjum Mechaniczne przekształcono w Liceum Mechaniczne I stopnia, a 3 - letnie Liceum Mechaniczne w Liceum Mechaniczne II stopnia.

Wkrótce otwarto wydział elektryczny i chemiczny oraz mechaniczny dla pracujących. Dyrektorem szkoły w tym okresie był Wiktor Góralewski. W roku szkolnym 1952/52 oddzielono wydział, który dał początek obecnemu Zespołowi Szkół Chemiczno - Elektrycznych. Na bazie istniejącego Liceum Mechanicznego utworzono Technikum Budowy Maszyn Rolniczych, którego dyrektorem został Jan Sulek.

W roku 1953 w wyniku likwidacji Zasadniczej Szkoły Metalowej, mieszczącej się na terenie Fabryki Maszyn Rolniczych "Unia", technikum uzyskuje skromne warsztaty szkolne, znajdujące się na terenie fabryki.

W roku szkolnym 1953/54, mimo bardzo trudnych warunków lokalowych, dyrektor szkoły i grono pedagogiczne decyduje się podjąć eksperyment - przejście na nauczanie systemem pracowniano - gabinetowym. W tym czasie szkołą kierował mgr Marian Sadowski. Z dniem 1 września 1961 roku zostały oddane do użytku rozbudowane warsztaty szkolne z wydziałami: mechanicznym, elektrycznym i radiowo - telewizyjnym, w których praktyczną naukę zawodu pobierało przeciętnie 400 uczniów na jedną zmianę z trzech szkół - Technikum Mechanicznego, Technikum Chemiczno - Elektrycznego oraz Zasadniczej Szkoły Zawodowej. Kierownikiem warsztatów szkolnych był nauczyciel szkoły mgr inż. Bogdan Muchowski. W roku szkolnym 1970/71 szkoła liczyła 30 oddziałów w tym 17 na wydziale młodzieżowym i 13 na wydziale dla pracujących. Od września 1971 roku przy szkole powstaje Zasadnicza Szkoła Mechaniczna Nr 2 oraz 3 - letnie Technikum Mechaniczne dla absolwentów Zasadniczej Szkoły Zawodowej. Od 1972 roku szkołą kierował mgr Roman Buczek. Decyzją kuratorium od września 1973 roku powołano Zespół Szkół Mechanicznych, w skład którego weszły wszystkie szkoły techniczne i zawodowe. W latach następnych zlikwidowano Szkołę Zawodową Fabryki Maszyn Rolniczych "Agromet - Unia" oraz Liceum Zawodowe i przeniesiono do Centrum Kształcenia Ustawicznego Technikum Mechaniczne dla pracujących. Taka organizacja szkoły obowiązuje do dziś. W latach 1986/95 szkołą kolejno kierowali: mgr Marian Boruciński, mgr inż Jan Żelewski oraz mgr Krzysztof Frankiewicz. Obecnie w szkole kształci się ponad 900 uczniów, z czego niespełna połowę stanowią uczniowie Technikum Mechanicznego. Szkoła posiada dobrze wyposażone pracownie przedmiotowe, bibliotekę o liczbie woluminów ok. 1000 i doskonale wyposażoną pracownię komputerową.

Do najbardziej znanych absolwentów szkoły należą m.in. gen. bryg. Jarosław Słupski - pilot I pułku myśliwego "Warszawa", Mieczysław Roszkowski - żołnierz Armii Polskiej na Zachodzie, ranny w bitwie pod Falsie, mjr Jan Kuźniak - pilot polskiego lotnictwa na Zachodzie oraz absolwent szkoły po drugiej wojnie światowej, oraz lekkoatleta - mistrz olimpijski, Bronisław Malinowski.